W życiu codziennym niektóre postawy ulegają eliminacji, przeważnie te, które okazują się sposobem zachowania nieskutecznym, albo nie są akceptowane przez otoczenie. Tak więc człowiek, niezależnie od postaw wyuczonych poprzez naśladownictwo i identyfikację, może tworzyć nowe, oryginalne postawy, które będą skuteczne. W konsekwencji zdobywa umiejętność kontroli i kierowania własnym postępowaniem. Podsumowując rozważania na temat osobowości człowieka, musimy podkreślić, że stanowi ona złożoną strukturę dynamiczną, której podstawowe funkcje polegają: 1) na integrowaniu, to jest scalaniu różnych mechanizmów: poznawczych, emocjonalno-motywacyjnych, regulujących stosunek człowieka do otoczenia; 2) na kontroli własnego działania: 3) na utrzymaniu hierarchii celów; 4) na przystosowaniu się jednostki do zmieniającego się otoczenia. Zdaniem profesora Reykowskiego u podstaw osobowości, stanowiącej strukturę zapewniającą spójność i ukierunkowanie zachowania człowieka, leżą dwie główne zasady regulacji: regulacja egocentryczna, nastawiona na zabezpieczenie „własnego ja”, a więc zachowania zmierzające do utrzymania dobrego mniemania o sobie, o swojej pozycji społecznej i materialnej, oraz regulacja prospołeczna, nastawiona na cele pozaosobiste, np. na zaspokojenie potrzeb innych ludzi.