U człowieka dorosłego spadek diurezy poniżej 400 ml na dobę nazywamy skąpomoczem. Wielkość tę przyjęto na podstawie badań, w których wykazano, że przy pełnej sprawności czynnościowej nerek i przy maksymalnym zagęszczeniu moczu najmniejsza objętość moczu potrzebna do wydalania produktów przemiany powstających w ustroju w ciągu doby wynosi średnio 400 ml. W przypadku upośledzenia czynności nerek i spadku zdolności zagęszczania moczu dla usunięcia produktów przemiany diureza dobowa musi być odpowiednio większa. Również w stanach chorobowych, w których dochodzi do zwiększonego katabolizmu w ustroju, a tym samym do powstawania większej niż normalnie ilości produktów przemian, objętość moczu potrzebna do wydalania metabolitów musi być większa niż u ludzi zdrowych. Z przedstawionych danych wynika, że w każdym przypadku, zarówno u ludzi zdrowych, jak i u chorych, wystąpienie skąpomoczu jest równoznaczne z zatrzymaniem różnych metabolitów w płynach wewnątrzustrojowych. Prowadzi to do wystąpienia objawów biochemicznych, a następnie klinicznych niewydolności nerek i wreszcie do pełnoobjawowej mocznicy. Umownie przyjęto, by przez pojęcie bezmoczu rozumieć zmniejszenie diurezy do wartości niższych aniżeli 100 ml na dobę. Używane jest również określenie bez mocz zupełny dla przypadków, w których występuje całkowite zatrzymanie wydalania moczu lub też gdy diureza dobowa wynosi kilka mililitrów. Należy podkreślić, że między skąpomoczem a bezmoczem istnieje jedynie różnica ilościowa, a nie jakościowa.