Fala ciśnienia powstająca w początkowym odcinku aorty podczas każdego skurczu lewej komory rozchodzi się 10 razy szybciej niż przepływająca krew. Dzięki elastycznym właściwościom krwi i ściany tętnicy przenosi się ona nie tylko w kierunku strumienia krwi, ale i prostopadle do niego. Ciśnienie boczne rozciąga ścianę naczynia i dzięki temu staje się wyczuwalne przy palpacji i możliwe do zarejestrowania. Sród-naczyniowemu ciśnieniu podłużnemu towarzyszy rozprzestrzeniające się z taką samą szybkością rozciągnięcie ściany tętnicy. Im dalej jednak fala tętna oddala się od aorty wstępującej, tym bardziej zmienia się kształt krzywej tętna. Fala tętna wyczuwalna lub zarejestrowana nad tętnicą szyjną wspólną odpowiada w bardzo dużym przybliżeniu centralnemu ciśnieniu w aorcie wstępującej. Formalnie zatem odzwierciedla ona diagnostycznie ważne właściwości centralnego ciśnienia krwi, np. powolny wzrost ciśnienia z anakrotycznym zawęźleniem i następującymi wibracjami o kształcie zębów piły w zwężeniu zastawki aorty. W zapisie tętna obwodowego zarejestrowanym u tego samego pacjenta szczegóły te są w znacznym stopniu zatarte. Amplituda fali tętna jest większa, jej szczyt bardziej ostry, wcięcie zaokrąglone i leży niżej, fala dykrotyczna jest wyższa.