Wspomniano już na wstępie, że prawie każda przewlekła nefropatia, zarówno pierwotna, jak i wtórna, może być przyczyną przewlekłej niewydolności nerek. Praktycznie biorąc, spośród przewlekłych chorób nerek jedynie niektóre wady cewkowe, mimo wieloletniego utrzymania się, nie prowadzą do niewydolności nerek. Pierwotne nefropatie, ze względu na ich większe rozpowszechnienie aniżeli wtórnych chorób nerek, są znacznie częstszą przyczyną przewlekłej niewydolności nerek. Wśród nich na pierwszy plan jako przyczyny niewydolności wysuwają się kłębkowe zapalenia nerek oraz bakteryjne i niebakteryjne śródmiąższowe zapalenia nerek. W dalszej kolejności znajdują się: stwardnienie naczyniowe nerek oraz genetycznie uwarunkowane nefropatie, a wśród nich przede wszystkim wielotorbielowate zwyrodnienie nerek. Spośród wtórnych chorób nerek zdecydowanie najczęstszą przyczyną przewlekłej niewydolności jest nefropatia cukrzycowa, a dalej nefropatia skrobiawicza i nefropatla toczniowa. Odsetek, jaki w różnych zestawieniach stanowią poszczególne nefropatie jako przyczyny przewlekłej niewydolności nerek, jest bardzo różny. Jednakże podana powyżej kolejność jest podobna we wszystkich zestawieniach. Przewlekła niewydolność nerek winna być traktowana jako dość częsta przyczyna zgonu. Według różnych danych od 30 do ok. 100 osób na 1 milion mieszkańców umiera rocznie z powodu przewlekłej niewydolności nerek. O dużym jej udziale wśród wszystkich przyczyn zgonu świadczą również inne dane.